غريبه ام با جهان؛
با خورشيد و ماه اش ؛

از آن زمان كه آفتاب ِمن
از جانب قدمهاي تو برآمد،
و ماهتاب روي تو در طالع ام نمود…

رويم بسوي توست
اي هميشه آشنا …

من هر روز و هر لحظه نگرانت می‌شوم که چه می‌کنی ؟
پنجره‌ی اتاقم را باز می‌کنم و فریاد می‌زنم:
تنهایی‌ات برای من …
غصه‌هایت برای من …
همه بغض‌ها و اشک‌هایت برای من …
بخند برایم بخند …
آنقدر بلند
تا من هم بشنوم صدای خنده‌هایت را …
صدای همیشه خوب بودنت را
دلم برایت تنگ شده
دوستت دارم…

هر شب بالاي تمام عكسهايت
صدقه ميچرخانم
چشم است ديگر
شور ميشود گاهي…